Υποβάλλονται λόγια και, μες την συνείδησή μου, κλαίει
ο κόσμος·
μανιασμένη θάλασσα, πόσο αίμα αντέχεις; Η Ευρώπη
μια δούλα που λασπώνει τα παπούτσια της
στο ξέφραγο χωράφι των ανέμων.
Πίπτουν οι διδαχές των νεφών εν είδει
σταγόνας
που μετεωρίζεται
και ύστερα ανάβει
πάνω από τα καμίνια των ουρανών.
Συλλάβισα τον ήλιο αλλά δεν ήθελε η εποχή.
Τώρα χτυπούν τον όνο και πονάει ως και το σαμάρι- τώρα
η απονιά βασιλεύει.
Πού πας, που σε έχω στα σπλάχνα μου, πόνε
των επαναστάσεων- πού πας;
Είναι φωνή των έσω, είναι
καμπύλη μες την ιστορία και αφύλαχτη
διάβαση- μια προσφυγιά
που την εντείναμε,
ένας ξεριζωμός
να χάσει η μάνα το παιδί και να χαθούνε
οι πατρίδες..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
ΟΛΟΙ χανόμαστε με αυτό το ανεξέλεγκτο "φευγιό" !!!!!!!!!!!!!!!
Στρατή μου,
ΠΩΣ
αυτές οι μάνες... (ΟΚ και οι λογικοί πατεράδες...)
παίρνουν απόφαση "θανατερή"... για τους δρόμους...
Διότι, πιστεύω, ότι εκεί θα καταλήξουν τα "όνειρα"...
ΔΕΝ αντέχεται η κατάσταση, κι έχουμε ακόμη να δούμε ΠΟΛΛΟΥΣ........
Σε/σας φιλώ,
Υιώτα
ΥΓ.:
έχασα το τηλέφωνό σας,
στείλε μου το, να μιλήσω και με την Μαριάνθη...
Νομίζω Υιώτα όταν βομβαρδίζουν το σπίτι σου κι εσύ το ίδιο θα έκανες-
Δεν είναι καλά τα πράγματα και το ξέρουμε όλοι.
Τα υπόλοιπα στο μέιλ..
Φλιά..
Δημοσίευση σχολίου