ΣΠΟΥΔΗ ΕΑΥΤΟΥ

      

Δόκανο όλο που καραδοκεί

Λίγο ν’ αφήσω το τιμόνι, λίγο

Να αστοχήσω ξέγνοιαστα.             Και η ζωή

Γυρίζοντας την φτερωτή της σαν παλιός νερόμυλος

Με θορύβους, με αποτέλεσμα

Μοναξιάς και αγωνίας.

Τυχερός που ένιωσα το βαθύ τραγούδι του πουλιού

Τον όρθιο σκοπό

Της Φύσης

Το μεγάλο

Κάλεσμα:

Να μάθω δέντρα

Χλόη, νερά, αγρύπνιες

Μέσα στην νύχτα-    όταν

Το υνί με όργωνε σαν χώμα..

Το σπλάχνο μου που δέχονταν τον σπόρο

Της ζωής- σαν

Αξίνα αρχαιολόγου

μέσα μου

να σκάβει και

Ν’ ανακαλύπτει τα θαμμένα αυτά

Της γλώσσας:         

ρίζες, ρήματα-

Σαν παράθυρα ν’ ανοίγονται για να κοιτάξω

Ορίζοντα άλλον-  Ευαγγέλιο!

  

                                                 8.8.2007

                                        Μακρινίτσα, Σέρρες.