Ευλαβούμαι…

Μέρα γαλάζια τείνουσα
στο υπερσυντέλικο χάος, λιακάδα
και δέντρα εγγεγραμμένα 
στο ίσαλο φως του μεσημεριού·

Άτσαλος αέρας, μουρντάρης, σηκώνει
τις φούστες των γυναικών και
αχνοφαίνονται τα τσιριχτά φωνηέντα,
ποιητικό απόβαρο του πόθου·

Με φωνή νεράντζι, όλα ξεγυμνώνονται και όλα
στρέφουνε προς ανατολάς την κάρα τους
την αγιασμένη·

Είναι η Ελλάδα που ξέρω, είναι
ο τόπος που αγαπώ, είναι
ό,τι οργιάζει και ό,τι μένει μετέωρο
απ' την αυγή κι ως το ηλιοβασίλεμα·

Ένα δίστιχο, ενός ιάμβου αναπνοή, μια
διθυραμβική νότα, μια μουσική
που ευλαβούμαι να την συγκρατώ
μέσα στον νου μου κι η ψυχή μου
κι άλλο να θέλει..