Σχεδόν έτσι…

Αυτά που δεν καταλαβαίνω, δεν τα καταλαβαίνω
έτσι κι αλλιώς
αλλά και τα άλλα, αυτά που με εγκλωβίζουν σαν 
μία απόχη που με καθηλώνει σε ανίατες πραγματικότητες, αχ Θέε μου!
Ποιόν τρόπο βρίσκουν οι ονειροπόλοι να δραπετεύουν, ποιόν
να σκηνοθετούν ενώ όλα αφρόντιστα είναι
μες την ασυνταξία;
Και με την ποίηση-
τι δρόμους χαράζω;
Πού με απάγεις ντουνιά; Να τώρα
που αναρωτιέμαι και ξανά μεσημέριασε, αφήνοντας
μια μυρωδιά από θειάφι να σκουντουφλάει στα ρουθούνια μου, λίγο πιο πέρα
από τις Θερμοπύλες, στον ήλιο
μέσα που ζαλίζει και ανασταίνει
των πεσόντων την αγωνιώδη κραυγή..