ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ...

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Η θάλασσα γέλασε μέσα μου κι ένα κοχύλι χιλιόδοξο

άφησε να πλανιέται κοντά μου μια μουσική

όπως εκείνη των Σειρήνων·

Μεσάνυχτα Σαββάτου, ορμούν από παντού οι μελαγχολίες·

Με την λαδομπογιά της βροχής βάφονται οι δρόμοι και γυαλίζουν·

Ψαρεύω στα βαθιά, ήχος πελάγου ακούγεται απ' την σελίδα·

Όποιος είναι κοντά μου ακούει·

Σκαιός ουρανός, μπολιασμένος παραμυθιού παιχνίδι και θυσία των λέξεων·

Καθεύδω αργά, ο ύπνος δεν με παίρνει·

Όταν ηρεμούν τα σύμπαντα, ανταριάζονται οι μέσα μου κόσμοι..

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2015..

Ό ήλιος σήμερα δίνει προβάδισμα στον ουρανό·

Πίσω από κώδικες που δεν καταλαβαίνω

Υψώνεται το αόρατο χέρι του θεού·

Η γη εκταμιεύει την φωτιά της και αμετάφραστη στέλνει τα δώρα

Της λιακάδας πέρα δώθε κι ολόγυρα.·

Παρακμιακή πόλη, φούρνοι που βγάζουν ψωμί, είναι απόμερη η γειτονιά μου,

η αυτοκρατορία των καλών ημερών συνεχίζεται,

Κέρματα κυλούν πάνω στα πεζοδρόμια, περιφρονημένες αναμνήσεις,

Ζαλισμένο μελισσολόι που κρατά έναν ρυθμό από παλιά

Τρυγά των ανθών το μαρτύριο·

Μοιράζω καραμέλες στα παιδιά και χαίρονται-

Είναι ωραίο πρωί,

Η μέρα φορά την πορφυρή μπέρτα της και

Χρηματοδοτεί το καρναβάλι των θαυμάτων..

Το άρωμά σου…

Είναι το πλέον άστρο και η μουσική που διαποτίζει τα φυλλώματα των ευκαλύπτων
την ώρα που ο αέρας την παρασέρνει ως τα περιφραγμένα οικόπεδα και το κρύο
την πριμοδοτεί με το μπάσο του απογεύματος- πριν σπάσει
η κάθε νότα σαν ένα ρόδι που φυλά ευχές
αρχιχρονιά και είναι οι ευτυχίες η πλατφόρμα της επιθυμίας.
Σκαλώνουν στην καπνοδόχο του ορίζοντα τα σκιάχτρα των τύψεων·
Το ηλιοβασίλεμα τρέμει μες την κρουστή διάρκεια του χρόνου·
Σε κρατώ στην σκέψη μου, είσαι σαν ένα άρωμα που δεν ξεθυμαίνει..

Η βάρκα του έρωτα…

Παλιά ονειρευόμουν περισσότερο· τώρα

Καταφέρνω μόνο μικρές δόσεις φαντασίας

Όπως να γεύομαι το μέλι

μιας κηρύθρας που δεν είναι πράγματι εκεί

Κι εγώ, αφροδισιακά, την φαντάζομαι.

Με πλημμύρισε πόνος· έτσι που η ζωή κυλάει μαγκωμένη

Σε δυσκολίες και σε φωτιές που τσουρουφλίζουνε

τον άτυχο που ψάχνει μια διέξοδο λυτρωτική.

Όμως είδα φεγγάρια

Είδα άστρα και άκουσα πολλές μουσικές

Μισές μέσα στον ύπνο μου, σαν ένα μέλος

Που αξίζει ατόφιο όλο το χρυσάφι.

Και του έρωτα η βάρκα -ας συντρίφτηκε απ' την πραγματικότητα

που λέει ο ποιητής-

κάτι μου άφησε στα χέρια να κρατώ

Ρημάδι ξύλο και μ' αυτό να βολοδέρνω,

Ανέλπιστα ο ίδιος ευτυχής, σε έναν

Ωκεανό που είναι η κρυφή χαρά μου όλη..

Έλα να αρμενίσουμε ωραία απελπισμένα Βλαδίμηρε!

Ένα ελληνάκι ποίημα..

Απουσιάζει η διαφάνεια της μέρας,

τα φύλλα σκληραίνουνε την στάση τους,

σχεδόν μεθυσμένα απ' το κρύο φυλάνε

μία στιλπνότητα εξωπραγματική,

στο μέρος που η βροχή πέφτει αλύπητα

και νοτίζει

την ικμάδα των ρόδων.

Ένα δασύτριχο πεύκο χαϊδεύει την γενειάδα του,

αγκυλώνει τον άνεμο,

αυθαδιά.

Το νερό συλλαβίζει την λάσπη και εντρυφά

μες το αναγνωστικό της μέρας.

Ένα ελληνάκι ποίημα κυκλοφέρνει σαν ο μπόμπιρας

ο αλητήριος στην πάνω γειτονιά.

Ξημερώνει μετέωρη Τρίτη..

Έσω αντίσταση…

Θύμωσα μ' όλα κι ήταν βέβηλο το πάθος μου,

άκουσα κάποτε φωνήεντα χαράς,

τώρα μ' απογοήτευσαν οι τσαρλατάνοι,

στύφισαν τα πολιτικά νεράντζια τους,

μια πολιτεία οξύμωρη- σαν σχήμα του θανάτου,

μούχλιασαν τα όνειρα,

σχήμα της παρακμής απόκτησε η ελπίδα,

ένας αόρατος πόλεμος, μία αιτία τρελή

πολεμά την πατρίδα μου

διαμορφώνει όργιο κακουργημάτων-

αποδεικνύονται λόγια τα λόγια που δεν καταλήγουν πουθενά,

συναινούν των αρχόντων οι βουλές πολλαπλά να χαθούνε

ελληνικά τεκμήρια που τρέμουν

μες την εποχή

κομίζοντας

ένα αγαπημένο κλέος που κηδεύει

την εντός μου απογοήτευση..