Η ΜΟΝΑΞΙΑ..

Η ΜΟΝΑΞΙΑ..

Είναι ένα θαυμαστικό στο τέλος ενός μεγάλου τίποτα·
αυτοθαυμάζεται..

Έχει ρίξει άγκυρα το καράβι της λύπης
στα νερά της ψυχής σου.

Αύριο λέω θα υποφέρουμε τον καινούριο πόνο.

Η Μαριάνα ταιριάζει μια ιδιοτροπία γλυκοαίματη
με μια δειλία θανάτου·
υπέροχο!

Παναγιώτη παραπατάς πάνω στο θάρρος σου·
απίθανο!

Εγώ έχω αυτιά μόνο για ειδήσεις που κι αν τις ακούσεις
δεν έχουν πια κανένα ενδιαφέρον.

Λέω κάπως απογειώνομαι κάποια στιγμή με φτερούγες στίχων-
έτσι που ένας γλάρος αφήνει το κατάρτι ενός καραβιού γυρεύοντας τροφή..
Λοιπόν;
Τι γυρεύω;

Διαταγές σκοντάφτουν πάνω στην θλίψη μου·
ο καιρός προστάζει·
ποιός κοιμάται ακόμη όταν σημαίνουν εγερτήριο οι ηχούσες του
ήλιου;

Ποιός είναι ερωτευμένος με εκείνη όταν οι άλλοι σκοτώνονται,
σκοτώνουν τον έρωτα;


Εγώ!
Μ’ ένα κουράγιο ποιητή αποκεφαλισμένου!
Τι γυρεύω λοιπόν;

28.2.1982