(Από την νιότη στα γεράματα..)

151.

Από την νιότη στα γεράματα, είδωλο στον καθρέφτη μεταβάλλεται η ζωή.

Με τον δικό της μύθο και με ομορφιά χαρισάμενη.

Κρατάμε μια συντροφική απομάκρυνση.
Φεύγουμε ο ένας απ’ τον άλλον.
Καχύποπτοι.
Κοιμόμαστε, ξυπνούμε, ζούμε. Απλά.

Όποιος καταλαβαίνει δεν είν’ όνειρο αυτό.
Είναι μοίρα, αίμα ζεστό. Μέσα μας καθεστώτα θλίψης.

Τόσα αξιώθηκα να δω που ξέρω:
Κι αν σωπάσω
Κάποτε
Θ’ ακούγεται η φωνή μου.

Όπως στο άνθος της μανόλιας, στ’ Άβδηρα,
Υποψιάζεται το μελισσάκι και
Για λίγη σιωπή αρώματος ορμά.


Τώρα μεταβάλω την σκέψη σε φωτεινή εξουσία.

Των νερών την θέληση προσεγγίζω, την δροσιά
Κατορθωμένη μες το σώμα μιας ημέρας.

Η ορμή της χαράς μου είναι Νέστου εξιλέωση.


Θρακιώτικο αινιγματικό πρωί..
Στην ψυχή μου σαν άστρο!.

Κρεμασμένα στο σχοινί του ήλιου τα ρούχα σου έρωτα..
Στεγνώνουν για να φορεθούν απ’ την ανάποδη.

Με χαρά παιδική!