ΕΡΩΤΙΚΟ!

ΕΡΩΤΙΚΟ!

Την βρήκα καθισμένη σ’ ένα σκαλοπάτι
χαμογελούσε
με την ρομαντική διάθεση των άλλων εποχών,
δείχνοντας ανέγνοια
πρόσωπο λατρεμένο στο φεγγάρι..

Τα μαλλιά της χυτά-
και τα μάτια στυλά ολοτρόγυρα-
κι έτσι όπως πάντα:
σα να της τριγυρνάει στην μνήμη
το χτεσινό και το μελλούμενο χαμένο.

Στην σιγαλιά της έγνοιας της
σα να συνέφερα τη φαντασία μου την ταραγμένη ξαφνικά
κάτι όμορφο στοχάστηκα·

σαν μια ψυχή που άκρατη απλότητα την στέργει
στον πόθο βυθισμένη κι απ’ τον πόθο αναστημένη
οιστρηλατώντας και πλουταίνοντας
στην λαμπεράδα των ευοίωνών της πόθων!

Και είπα:

«Σε αγαπώ πίσω από μία της ψυχολογίας όψη
που ο άνθρωπος γίνεται γυαλί
κι ύστερα θρύψαλα·
με εαυτό σε μια διάθεση σπουδαία·
δυναμικό ανεβαίνοντας την κλίμακα της πράξης
άλλοτε ανάμεσα από ατέλειωτες διεκδικήσεις
του κόσμου, πάντα
με μια ευαισθησία κόβοντας το χέρι της ένα λουλούδι
να στο προσφέρει·
μακριά πολύ από μια ηθική που έρπει χάμω..»

Έμεινε ανάερη μέσα στον μύθο του Οκτώβρη

στέλνοντας σαϊτιές ματιές ολόισια
μες την καρδιά μου·

άγγιξε το δικό μου χέρι και ψιθύρισε σιγά:

«Σε νιώθω!
Όπως και μένα η έγνοια σου δεν είναι ο ουρανός.
Τον άνθρωπο ψυχοπονάς- Αυτό δεν είναι;
Κρίμα που η ζωή μου είναι ένα φευγιό
και η ψυχή σου μια καθήλωση στο ποίημα!
Σε νιώθω! Άλλο δεν βαστώ·
σκορπίζομαι από τον αποδημητικό εαυτό μου!...»

Ζούμπερι 7.10.1983