Aυτά που μ’ ακολουθούνε όλη την μέρα..

51.

Aυτά που μ’ ακολουθούνε όλη την μέρα σαν ένας
βασανισμός του μυαλού που μετά
τι επίμονα έρχονται πάλι να με ανταμώσουν
μες τις σελίδες

Αραχνοΰφαντα, κι όμως σκληρά - μια κόψη από ατσάλι
που κόβει μονομιάς τις νύχτες κι έρχεται
το βράδυ- βράδυ να μην είναι τίποτα να πω και μόνο
λέξεις, λέξεις, λέξεις
που κούφια ηχούν και κούφια που να τις αρθρώσω χαίρομαι
έτσι που είμαι μες τα λεξιλόγια συνεπαρμένος..

Χτυπούνε τα τηλέφωνα- ένα άγχος
που ζορίζει την ντελικάτη σου υπόσταση.

Τι να κλάψεις, τι να φωνάξεις – το ίδιο..

Κατάθλιψη που ανήκει και σ’ εσένα και σε όλους
έτσι που έγινε η ζωή απρόσμενα δισταχτική.

Τώρα άσε τον εγωισμό του ανθρώπου και νιώσε
το πλάσμα το μέσα σου
που ασφυκτιά
και ψάχνει θεϊκό σημάδι..

Βρες την σκιά
του εαυτού που πίσω του μόνο σκιά απροσδιόριστη σηκώνει-

όπως μια λεύκα που την ξεφυλλίζει λίγο- λίγο ο βοριάς
και φαίνεται να φουρφουρίζει φλύαρα τα μυστικά της
πανύψηλη μέσα στο άσπρο φως..