Φριχτό όπως ο αγγελιαφόρος κάθε πρωί..

Β

Φριχτό όπως ο αγγελιαφόρος κάθε πρωί
μου φέρνει την απελπισία!
Στη Σαλονίκη του ’82-

Ένας αέρας πνέοντας πάνω από περισπωμένες καμινάδες
και οξείες ταράτσες.
Είδα το φεγγάρι να ακροβατεί πάνω σε κεραίες τηλεοράσεων,
σύρματα ηλεκτροφόρα
ή
άλλα
τηλεπικοινωνιών·
αν κρυφάκουγα
καμιά φορά
μόνο «βοήθεια!»

Και πάλι «βοήθεια!»

Σε ένα σπίτι φοιτητή της Σαλονίκης..

Οι ντερμπεντέρηδες φοράνε το σακάκι τους αναρριχτό στις πλάτες·
ένα μαγκάκι καπνίζει·
οι καπνοί
κάνουν το κεφάλι του με τα μεγάλα μαλλιά να αχνίζει..
Εντάξει..
Είμαι ψυχρός σε σένα, μωρό μου..
Είμαι όπως ένα σούρουπο αρρωστημένο
φθισικό που μέσα του
δεν έχεις διάθεση να κάνεις τίποτα·
κάθεσαι στην πολυθρόνα του κήπου και διαβάζεις
ή καπνίζεις ακούγοντας μουσική..

Όμως
όταν φωνή ανθρώπου και ο άνθρωπος δεν είν’ εκεί;-
τρέχει
μέσα στις πεδιάδες των ονείρων του-
Δον-Κιχώτης εξακοντίζοντας
ποιήματα·
βρίσκουν τον στόχο·
χαμογελάει
στον ήλιο!
Έτσι..

Αν κλαίνε τα ποιήματα που σου γράφω
και ψάχνεις να βρεις την αιτία
σου έχω απάντηση:

Ίσως επειδή τα φαντάζομαι σαν παιδιά νεογέννητα
(ξέρεις πως κλαίνε τα μωρά)
πολλές φορές χωρίς καμιάν αιτία·

ο ποιητής τους το κατάλαβε το μυστικό:
φοβούνται
την ύπαρξη!

8.3.1982