(Με παίδεψαν οι αντωνυμίες..)

182.

Με παίδεψαν οι αντωνυμίες, με τυράννησαν.
Έμεινα σ’ ένα απαλό ΕΓΩ που τα περιέχει όλα..
Όπως βαθαίνοντας ο λόγος είναι του ΕΜΕΙΣ τα κάστρα που πατάμε
Με μια φιλοσοφία ήλιου.

Τόσος ο χρόνος που χάθηκε και ξέρω ότι δεν θα μου ξαναδοθεί
Ούτε σαν ήχος πόνου.

Μένω τώρα να κοιτάζω τα ήρεμα νερά
Με μια ψυχολογία του αδικημένου..

Φυσάει και μια σκόνη
κοκκινωπή σηκώνεται,
Θέλει να τα τυλίξει όλα.

Ότι μιλάω είναι από μια γλώσσα που δεν θα μιλιέται πια
Μες τους επόμενους αιώνες.

Κρατώ έναν ρυθμό καρδιάς που λείπει.

(Μην νομίζεις πως αυτό
Είναι το εύκολο που κατορθώνεις πράγμα!)

Έφερα τις νύχτες μου ως την άκρα απόγνωση
Ψάχνοντας φωνήεντα που λυρικά ηχούσαν.

Αν πεις ότι η ψυχή θα ερμηνευτεί ποτέ ολοκληρωτικά
Αλήθεια κάνεις λάθος.

Είναι σαν τέχνη το να την κοιτάς και όλο κι άλλες προσεγγίσεις να ‘χει.

Σίγουρα έχω μέσα μου πολλά φαντάσματα.
Γι αυτό ο εαυτός μου ουρλιάζει!

Η θέση μου είναι να αθετώ τις συμφωνίες της μοίρας.

Αλήθεια:
Ας μου καταλογιστεί βαρύς ο φόρος να υπάρχω!