ΟΠΟΙΟΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ..

ΟΠΟΙΟΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ..

Βαριοί ουρανοί της πόλης νεφελώδεις, αμετάφραστοι
Τα πουλιά πετούν ξύνοντας την κοιλιά σας,
Κανένα φως στα δέντρα, άνεμος σείει τα φύλλα τους
Ακόμα πιο τιποτένιο το λίγο που ξέρω-
Όποιος κοιτάζει μέσα μου μια θλίψη κοιτάζει.

Και το φαρμάκι των στιγμών που λες καρφώθηκαν
Όπως στιλέτα σε ένα σαρακοφαγωμένο ξύλο
Του καιρού-
Χωρίς όνομα πλέον , μ’ έναν ρυθμό
Συγκρατημένο ρυθμό και βραδιάζει..

Πάνε τα γιασεμάκια μου, τα σώματα πάνε
Που ήταν νέα κι ερωτεύτηκαν
Παράφορα μέσα σε μία ηλιαχτίδα-

Τώρα έχουν απομακρυνθεί τα παιδιά, οι γειτονιές
Που ξέραμε χάλασαν,
Κλειδαμπαρώνεις την πόρτα σου, φοβάσαι
Κρύβεις την ψυχή σου μα δεν θα την βρίσκεις
ύστερα. Στο φως

επιπλέουν όνειρα ανεκπλήρωτα-
Ανεπίδοτο έμεινε το ποίημα..

Άραγε τι υπερασπίζομαι στάζοντας αίμα
λέξεων και θλίψη αγγέλου;