ΠΡΟΒΑΙΝΕΙΣ...

ΠΡΟΒΑΙΝΕΙΣ..

Ανήκεις εκεί που το καλό περισσεύει·
Ανήκεις στο ταξίδι του ανέμου ανάμεσα
Από τα ανθισμένα δέντρα και τις εμφύλιες
Φωνές των πουλιών.

Ανήκεις στα ύψη που αποταμιεύουν φεγγάρι τις νύχτες-
Και όλο λες ότι θα σ’ ακουμπήσει από κάπου ο ουρανός.

Δεν σε ξέρει κανείς όπως το μάγο ξημέρωμα:
Όταν ξυπνάς και ανεβαίνεις στα μπαλκόνια των ωραίων κήπων
Για να ποτίσεις τις αιώνιες ορτανσίες σου.

Πριγκίπισσα των κρίνων, θεά
Που ζεις μες την φωνή του ήλιου..

Τρίζουν οι μεντεσέδες στα παράθυρα
των αποκαλύψεων.

Και συ προβαίνεις να μας πεις για την αιώνια χίμαιρα
Που ζει στον νου του ερωτευμένου ανθρώπου..