69

69.

Ξαφνικά σαν μ’ έναν κρότο η νύχτα σπάζει.

Πουλιά τρομαγμένα πετούν..
Κι ένας δισκοβόλος άγαλμα τρομάζοντας τρέχει
Προς την πλατεία,
Σε μια ονείρου γωνιά.

Στα πεζούλια μαζεύονται παιδιά.
Διεκδικούν με τα παιχνίδια τους
Από τον πλάτανο που ψήλωσε θεοτικά και τώρα κάνει
Τον μπαμπούλα εδώ..

Η νύχτα φορτώνει κι άλλο κάρβουνο στην ατμομηχανή της.

Και μ’ ένα άστρο σαν κλειδί ανοίγει αυτήν την πόρτα που ανθίζει Αγγέλους.

Εγώ-
Γράφω εγώ..

Έξω απ’ τον ύπνο, μέσα
Στην θάλασσα

Του μυαλού μου
Του κόσμου..

Ιούλιος 2008