ΜΟΥΣΑ..

ΜΟΥΣΑ…

Λαχανιασμένη κατεβαίνει πλάι στο ποταμάκι του μεσημεριού..

Ζωντανές αχτίδες του ήλιου γίνονται απαστράπτοντα κάγκελα
Για να πιαστεί το χέρι της και να κατέλθει
Κρατώντας την χρυσή κουπαστή της χαράς της
Μέσα στο ωραίο πρωί..

Είναι η μούσα του συνόλου
Των απραγματοποίητων πόθων που τυραννάνε τους άντρες.

Με κορμί της διαρκώς αναμμένης φωτιάς
Ιερουργεί μέσα στην άμετρη γαλήνη.

Και δεν την ξέρω, δεν μπορώ να την πω
Που πάει σχεδόν να είναι μία ανερμήνευτη
Γυναίκα που στην ποίησή μου δεν χωράει.

Εξέχει το ωραίο κεφάλι της, ο άνεμος
Της σκέψης της
Ο απολυμαντικός
Σιρόκος κάθε νοσταλγίας

Που φέρνει γύρω μου ο Μάιος του δύο χιλιάδες
Εννέα μετά Χριστόν..