Α.

Α

Κουραζόμουν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο του μυαλού:… ποιός ήμουνα;
Ο αιώνας άνοιγε τα μάτια του-
με ξυπνούσε διαβάζοντας δυνατά:
αγνός, ώριμος, πολύ πράος.
Οδηγούσε
τις λέξεις μου.

Στο ήσυχο ξημέρωμα με τα απλωμένα φορέματα των τσιγγάνων
στα συρμάτινα χωρίσματα των οικοπέδων
βγήκα να περπατήσω μέσα στον απέραντο πλούτο του ήλιου
ευτυχισμένος.
Το μεσημέρι ακολούθησε σιγά.
Τεντωμένο σαν αψιμαχία της νότας.

Κρατήθηκα από το αεράκι
και άρχισα να αγαπώ την ζωή!