ΝΕΣΤΟΣ..

Νέστος..

Κοίτη θηλυκιά
των νερών,
ποταμέ
με βάθος όσο μια ανεξάντλητη σκέψη..
Στις όχθες σου παράξενα πουλιά τσιμπολογούν
κάθε σκουληκιασμένη πανδαισία
των χρωμάτων που κυλούνε γάργαρα σαν ένας ύμνος
πρωινός που θα συλλαβίσει τις αοριστίες του με μουσικές
επάνω του διαχυμένες..

Κοιτώ την πρασινωπή νερένια σου υπόσχεση. Πας
προς την άφταστη θάλασσα.

Είναι θεός
ο λόγος σου-
μουρμουρίζοντας ύμνο
και φως και ήλιο
και γινάτι
της γης-
και ζωή και αέρα.

Πού βρίσκεται η αξία σου;

Τα λειασμένα βότσαλα κρατάνε
αποταμιευμένη την σοφία της πορείας σου· χτυπάνε
το ‘να με τ’ άλλο
σαν τα πλήκτρα ενός χοϊκού τεράστιου πιάνου.

Κι εσύ με μαθαίνεις να υπόσχομαι στον εαυτό μου πείσμα και θέληση
και επιμονή και σκοπό- και να ορίζω
μια μοίρα όπως του νερού που πάλι
έρχεται
πολύμορφο
και δοξασμένο μες την όρασή μου κάθε ώρα..
22.3.2009