Το βράδυ βράδυ η ποίηση είναι εξομολογητική.

Το βράδυ βράδυ η ποίηση είναι εξομολογητική.

Περπατά στα σοκάκια των επαρχιακών πόλεων και φωτίζεται

από το αμυδρό φως του στενού λερωμένου της δρόμου.

Τα φυτά παραστέκονται.

Μιλούν μαζί της. Οι νυχτερίδες

γυρνούν βιαστικά μες τους σκόρπιους άδειους της στίχους-

Και ως εκεί που κάνει ένα σινιάλο το φεγγάρι.

Τότε βλέπω τα αγάλματα να προχωρούν προς την πλατεία.

Κρατούν κάτω απ’ την γυμνή μασχάλη τους
κάτι σελίδες άγουρες και περιφρονημένες

που τις απόθεσα πλάι στο μαξιλάρι μου
σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου
αποκαμωμένος και μου τις στέλνει πίσω απόψε ο ψίθυρος
της αιώνιας νύχτας..