Η εποχή παγιδεύει σωρηδόν συνειδήσεις

Τίποτα οι λέξεις τίποτα οι σκέψεις που δεν ευδοκίμησαν

Τίποτα οι φτηνές συγκρίσεις των χρωμάτων της δολερής εξουσίας

Τα βουλευτήρια του αίσχους οι άρρωστες τόσες λογοδιάρροιες η όχι παραδοχή

Πως ο καιρός των τίμιων πέρασε, τώρα οι ελεεινοί δεσπόζουν σ’ όλα τα ενεχυροδανειστήρια και οι μοναδικοί

Που αντιστέκονται λευκότροπα είναι οι ποιητές

Που πιστεύουν ακόμα στο κάλλος..

Η εποχή παγιδεύει σωρηδόν συνειδήσεις

Οι αντίπαλοι είναι μονομάχοι διαρκών εμφυλίων

Εθνικό είναι μόνο ένα μνημείο που αναστυλώθηκε για να θυμίζει

Πείσμα και περασμένη αξία.

Υποτιμάται το νόμισμα οι φτωχοί δαγκώνουνε σαν λυσσασμένοι το ψωμί

Μες τις πλατείες στέκονται καπνίζοντας οι άνεργοι

Οι επιπλοκές των χρηματιστηρίων αφοδεύουν πάνω στο κοινωνικό αγαθό

Εγώ σκληραίνω όπως ήθελε η κόρη μου.

Επιβαρύνονται οι πιέσεις μου η καρδιά μου χτυπά γρηγορότερα

Θα παίρνω χάπια ανοχής και αντοχής θα θέλω
να επαναστατήσω

Βαριά όπως θα με ξεκαλουπώνει ο καιρός.

Και σ’ όλα αυτά ας μην προσθέσω πως αλλάξανε την αριθμητική

Που θέλει κάποιος για να ζήσει

Μένοντας, για την ποίηση που επιβιώνει, οπαδός..