Θυμάμαι το γεμάτο επιφώνημά σου

Όλες οι νύχτες μου δεν έχουνε την ίδια επική γαλήνη..

Νοέμβης  κατασκότεινα στο κάθισμα του αυτοκινήτου να σ’ αγγίζω και ν’ αναστενάζεις

Τρυπώντας την φενάκη όλων των αντιρρήσεων.

Θυμάμαι το γεμάτο επιφώνημά σου

Όταν τα χέρια μου ψαχούλευαν εκείνο το μικρό κορμί

Που έρρεε ως την καρδιά μου ευτυχισμένο.

Μετά οι αναστεναγμοί ξεστράτισαν την νύχτα

Και όλες οι πλευρές του πόθου τριγωνομετρήθηκαν

Για να απλουστεύσουνε το ερωτικό μας εμβαδόν.

Έφυγα σαν ο κλέφτης της καρδιάς σου

Μισός εγώ μισός σαν κάποιος άλλος

Κι εσύ μια άφωνη ζωσμένη άρματα αυλητρίδα

Που δρέπει του φιλιού τα βάσανα κι ορκίζεται σιωπηλά
αιώνια να το θυμάται..