Αναπνέω σαν η ζωή να μην μου οφείλει τίποτα

23.

Το πρωί  λέει τα πράγματα με το πραγματικό όνομά τους.

Τίποτα μετονομασμένο.

Το πουλί-πουλί, το δέντρο-δέντρο·       

Και ο άνθρωπος

Διψασμένος της γνώσης.

Ομοιοκατάληχτα λουλούδια       

Σπίθες βγάζουν

Φωτός    

Που ένα άρωμα πάντα τους περισσεύει.

Στο βάθος κήπος. Και μετά η θάλασσα.

Μα πάντα ο ήλιος.

Θεός που υπερασπίζεται αυτά τα νιάτα

Που σπαταληθήκαν ν’ απολαμβάνουν την ζωή.

Ωραία όλα!

Και η μέρα που άρχισε να χρυσίζει σαν κάποτε

Που οι θεοί ερωμένη την είχαν.

Και τα πουλιά που έφυγαν για τον βαθιά ορίζοντα.

Μες τα φυλλώματα αντήχησε σαν ποίηση ο μπάτης.

Στα ριζά του βουνού σκαρφαλώνουν αμπέλια.

Από παντού να τετερίζουνε τζιτζίκια·        

Μονότονες οι συγχορδίες τους να σχίζουν

Το άτονο ετούτο μεσημέρι

Του καλοκαιριού.

Αναπνέω σαν η ζωή να μην μου οφείλει τίποτα

Κι εγώ αγριεμένος της το παίρνω-

Μ’ ένα δικαίωμα πολεμιστή που σέβεται μόνο το δίκαιο της λόγχης

Και της ψυχής τον φόβο του μετά.

                                                                                          13.7.2008