Σε φωνάζω με τα χέρια μου

Σε φωνάζω με τα χέρια μου

Όχι λόγια – ένα απαύγασμα πόθου

που ανακλάται πάνω στων χειλιών σου το κάτοπτρο.

Η σιωπές που μπόρεσα έχουνε κάνει την ψυχολογία τρωτή

μα μέσα τους χωράς σαν μια θεότρελη ανέμελη πεταλούδα.

Είσαι τελικά ή δεν είσαι ο γυμνός από όλα Σκοπός

που φτάνει καταϊδρωμένη η ερωτική συλλαβή μου;

Κι η ποίηση τι θα μου ξημερώσει αν

δεν σταθώ κάποιο πρωί καταντικρύ της ιστορίας και
δεν απαγγείλω τον απέθαντο ήλιο;

Τόσο δεν σε γνωρίζω που η καρδιά μου από καθετί

που θα πεις δονείται και ο προδομένος απ’ των ανθρώπων το Άξεστο

έρχομαι στον απόμερο παλιό μαχαλά σου…