Από τα κόκαλά μου για τα κόκαλά μου
η ζωή στερεώνει πάνω τους θλιμμένη σκουριά
που παντού με αγγίζει.
Άμμος κινούμενη και η ανάσα σπαταλιέται ως τον νοτιά
ενός μονόπρακτου μυθιστορήματος.
Έζησα για να ξέρω ευθύνη ανθρώπινου καημού.
Ελληνικά δαπάνησαν οι μέρες τον εγωισμό μου.
Φίλοι από καρδιά φίλοι μου
σε σας αναπέμπω τα λόγια μου.
Κάποτε που δεν θα υπάρχω
τα λαϊκά μου οράματα θα είναι ορατές πυγολαμπίδες..
21.4.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου