σε μια καλύβα που γειτονεύει με το απέραντο δάσος

Να σκεπάζεσαι τα βράδια, έρχεται πολύ υγρασία από την θάλασσα.

Αλλά είναι κι εκείνη η υγρασία της ψυχής,

Που χαζεύοντας τ’ άστρα σε περονιάζει ολόκληρο. Τότε

Που τα τριζόνια καταφέρνουν μες την νύχτα μια νίκη και

Αυτό το μακρινό τύμπανο του ουρανού πάλλεται από αιθέρια φωτιά.

Εκεί να μένω μες σε μια καλύβα που γειτονεύει με το απέραντο δάσος

Και να ακούω τον ψίθυρο των αστεριών

Καθώς ο ορίζοντας σκοτείνιασε και οι μουσικές των πουλιών

Έπαψαν για να διαδεχτεί κάθε σιγή το ελεητικό φεγγάρι..