Όλος ο άνθρωπος μια αγωνία.

8.

Σαν όνειρο που έπεσε με άδειο ήχο μέσα στην πραγματικότητα.

Ένα μωσαϊκό από ψυχές

κουρασμένα μάτια, μουσική

ηλιοβασιλέματος που τονίζει

τα κλειστά παράθυρα-

πορφυρό, δύοντας ο ήλιος, σαν τόξο

αρχαίου πολεμιστή, νικημένου!

Δεν μπορούμε να πλάσουμε αυτόν τον ουρανό-

είναι από μόνος του κάτι-

απαράλλαχτος μες τους αιώνες-

Σκεπάζει τις μέρες μας σαν προστατευτικό χέρι

γαλάζιο, επιδέξιο,     και πάντα

τέλειο!

Και τα έργα μας παραδομένα στην φθορά

σαν να ανοίγουνε τα συννεφένια μάτια του να μας κοιτάξουν.

Φυσιογνωμίες που ήρθαν και φύγανε-

αέρινες, υποταγμένες στην σιωπή

που ένας θάνατος ορίζει..

Όλος ο άνθρωπος μια αγωνία. Όλος

ο κόσμος μια μαγνητική σκιά!

                                                                                            28.8.2007