Μια στιγμή του βραδιού που σε κοίταζα λες και δεν υπήρχες
ήτανε το συμπέρασμα όλης της μέρας:
μια βιαστική αυταπάτης περίληψη.
Χόρτασα φρόνηση και άλλο πια δεν χωράω.
Απορροφώ σαν σφουγγάρι την σκέψη σου.
Δεν έχω τίποτα πια που να έχει αξία.
Είμαι λυπημένα περήφανος- κοιτάζω τριγύρω
με ολοένα πιο νέα τα μάτια.
Έχω χίλια δυο μυστικά κι εσύ άλλα τόσα
κι αυτός κι αυτός- αλλά ο κόσμος
γύρω μας τα περιφρονεί και αλλάζει
με ανυπόταχτη ταχύτητα.
Προσηλώσου να μάθεις ποιός ήσουν ποιός έγινες
τι θα σε κάνει να είσαι το μέλλον
που γερνάει την σάρκα σου και την ψυχή σου βαθιά στιγματίζει..
Θεσσαλονίκη.. 4.11.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου