ΤΟ ΦΩΣ.

Ίδια τεθλασμένο το φως που αγκαλιάζει την ισορροπία των δέντρων

μακραίνοντας κάπου μέσα στον άνεμο και την ανερμήνευτη μέρα

ζωηρό που άλλο δεν γίνεται        

πάει και πάει                                                                         

αντικρίζοντας τα παράθυρα των παλιών εκκλησιών.

Και εκεί που είναι του ροδαλού αποκρυπτογράφηση

ένα λίγο από λιγότερο σύννεφο

διαθλάται και φυσά

και αποσυντίθεται ελεεινό μες του δειλινού τον αέρα!

Και προ πάντων η θάλασσα:

μαγευτική και απόκοσμη

κόβει σαν μαχαίρι τα πέρα βουνά

με λάμα κόντρα ασημένια.

Αχτίδες που σβήνουν μες τον πράο αέρα

κι ο ήλιος ποτάμι που κυλά

μες τον άλλο ορίζοντα

του βουνού κορώνα εκεί

και χρυσός σαν θεός που θα δύσει!

Ο ήχος του ακούγεται παντού

είναι τρομάρα που όταν ξαπολιέται

βαφτίζει τα νερά με τον μανδύα του πορφυρού,

σαν ύμνος ρέει και κελαρύζει!

Να πλέω ανέγνοιος, να αστοχώ

επιτέλους!

Να έχω την αξία μου λιγάκι ξεγραμμένη·

να είμαι καπετάνιος του νοτιά

που μ’ έναν Ζέφυρο στο πλάι ταξιδεύει!

Να απλώνουν οι χρονολογίες μου

υφαίνοντας τα μυστικά τους.. Να απλοποιούν

τον βίο που μου έλαχε-

να έχω τίποτα να ελπίζω!

Και μέσα σ’ όλα αυτά ν’ αξίζει μοναχά το φως

ροδαλό και ο άνεμος

λίγος και θεϊκός

και σημαντικός και απέριττος-

Όπως που πλέει και χάνεται

στα  πλάτη αυτής της πελώριας  μέρας!

                                                                       12.5.2008