Λήστεψα τα επίγεια παλάτια και στο τέλος απόμεινα μόνος

Άδειασα από αίμα να σε περιμένω..

Τίποτα δεν έχω που να ανασαίνει τον αέρα γύρω μου πια.

Κι εσύ είσαι μακρινή σαν μια βροχή που δεν ήρθε,

Σαν μια υπόσχεση ομορφιάς που θα διαρκούσε αιώνια.

Σκέφτομαι πόσο υποψιάστηκα και ποθούσα τα μάτια σου

Όταν κάρφωναν την ευφωνική στιγμή του έρωτα μας μες της μέρας το μαράζι

Και πάνω στο τρεμάμενο στήθος μου ανάσαινες

Σαν ένα τραυματισμένο πουλί.

Σκέφτομαι που η μάνα μου ήθελε να με δει να ψηλώνω

Έως το σκαλοπάτι τ' ουρανού, μετά από εκεί

Που οι άνθρωποι κατανοούν τα θεία.

Μα δεν της έδωσα ποτέ αυτήν την χαρά!

Λήστεψα τα επίγεια παλάτια και στο τέλος απόμεινα μόνος

Εγώ μ' εσένα, εσύ μ' έμενα και ο καθένας με τον πληγωμένο εαυτό του

Που λέει λόγια που συμπίπτουν  με το τίποτα..