Συνήθως ψάχνω στα τυφλά
Και να που πάντα κάτι βρίσκω:
Λειασμένο βότσαλο ή από παλιά τρικυμία
Απομεινάρι ξύλο καραβιού.
Τους μιλώ και μαθαίνω την ιστορία τους όλη:
Πως τα έπλασε με τόσους κόπους η θάλασσα
Μια μέρα για να είναι δικά της. Και η πρώτη τους ανάσα
Μες την μέρα που τα βρήκα να είναι λαμπρά
Σκηνώματα μιας ζωής που ήταν της μοίρας να σβήσει.
Μου λένε για το λιθοξόο κύμα
Που τα έφαγε καλότεχνα και με υπομονή
Από αιώνες σε αιώνες.
Ή για τον καπετάνιο που είχε μια αγαπητικιά
Κόρη μαλαματένια και της χάρισε
Το δαχτυλίδι που του άφησε η έρμη του η μάνα
Για να την αρραβωνιαστεί προτού να ταξιδέψει.
Ακούω αυτές τις σιγανές απόκοσμες φωνές
Που καταλήγουνε πιο μυστικές στ' αυτιά μου:
Και πλάθω αυτό το ποίημα όπως ξέρω να διαφυλάττω τις αξίες μου
Απ' την οξείδωση κι απ' τον σκληρό καιρό..
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Beautifully written blog post. Delighted Im able to discover a webpage with some insight plus a very good way of writing. You keep publishing and im going to continue to keep reading.
Δημοσίευση σχολίου