Παιδί με βότσαλο στιλπνό στα χέρια
Ξύπνησε την αυγή κι ήπιε το γάλα του ορίζοντα
Στέναξε και οι νεράιδες των νεφών
ζωγραφιστήκαν στην καρδιά του
Λούστηκε με το αθάνατο νερό.
Διάβασε ουρανούς ονείρων
Τόσο γυμνό τόσο ανυπεράσπιστο
Τόσο αθώο που του γίνεται η ζωή
Ρόδο μιας του θεού φιλοφρόνησης.
Κι όταν αποκοιμήθηκε στο ακρογιάλι πλάι του έρωτα
Το νανουρίσανε οι αύρες του πελάγου
Για να το φέρουνε αβρό και από τα φιλιά ζωγραφισμένο
Να δίνει τον ρυθμό στα ντέφια τ’ ουρανού..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Πολύ το ζηλεύω αυτό το παιδί…
Το ξύπνημά του, το πλάγιασμα, το νανούρισμα, τον ύπνο του…
Μακάρι να έφτανε ως τα’ αυτιά μας
τουλάχιστον ο ρυθμός του από τα ντέφια τ’ ουρανού…
υ.γ. δίκιο δεν είχα για τη ζωγραφιά;.. είναι που συνεχίζω να διακτινίζομαι, αλλά στην επόμενη προσπάθεια ίσως καταφέρω να πατήσω (με τις μύτες του ενός ποδιού τουλάχιστον) στη γη… (..χαμόγελο αμηχανίας..)
Καλό Σ/Κ Στρατή!!
Μελίνα..
Να λοιπόν που συναντηθήκαμε σε εξωκοσμικές αναζητήσεις, κάπου εκεί έξω από τον ορίζοντα και μες το σύμπαν που συστέλλεται διαστέλλεται και τέλος πάντων πάντα αλλάζει.
Ο Νταλί ζωγράφισε σαν να θέλησε να μας πει πόσο κοντά είναι το όνειρο του στο εξωπραγματικό..
Όπως να μπορείς να πλάσεις κόσμους που έχουν άπειρες δυνατότητες κι όμως μπορεί ουσιαστικά να μην υπάρχουν..
Αυτό σου ζητάω απ’ την ζωγραφική..
Με τα μάτια κλειστά στην πραγματικότητα και ανοιχτά στην μετάπλασή της..
Καλό βράδυ να έχεις!
Δημοσίευση σχολίου