Διασκεδάζω παίζοντας μ’ όλα τα φρύγανα του γαλαξία
βοσκάω χλόη του ορίζοντα
όποιος κοροϊδέψει την ατσιδοσύνη να μιλώ μετ’ εμένα
δεν θα αγγίξει πουθενά ένα πολύτροπο γνώθι σαυτόν
είμαι ο πατέρας της κόρης καθενός οφθαλμού
που κάνει την ποίηση ρέμβη και όλα τα είδωλα αποκαθηλώνει
να πέσουν στο σκότος.
Ακολουθώ το κατόπιν τον έρωτα
δίχως εκπτώσεις αξιών και ομοούσιος των λουλουδιών πορεύτηκα
κατά βάθος είμαι αμετάκλητα κήπος
γραμμένος μες τις μέρες που το καλεντάρι ελησμόνησε.
Θαμπά στα λόγια μου πια δεν υπάρχουν-
όλα είναι λαγαρά και διάφανα για να τα πουν στο αυτάκι των ανθών οι μέλισσες
όλα που πίστεψα υπάρχουν
άπεφθα
λυρικά δοσμένα
δώρα που μεγαλύνουνε τον άνθρωπο.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου