Θέλω να ράψω το νυφικό φόρεμα μιας ιδέας που είναι επί των πάντων η νίκη.

Αποσπώ από την μοναξιά μου τον λίθο

τον σημαντικό για την προσωπική μου επικάλυψη – γίνομαι

άτρωτος τοίχος, δεν σκαρφαλώνει κανείς

ως τα ψηλά δόγματά μου- εκεί που έχω

φυλακίσει το φως – και σας το επιστρέφω

σαν μ’ έναν στίχο που ερμηνεύτηκε

από εσάς καταπώς η αλήθεια μου θέλει.

Έγιναν τα οικουμενικά πικρά και δεν τ’ αντέχουνε οι ποιητές

τρέχουνε να κρυφτούν πίσω απ’ το παθητικό τους μειδίαμα-

μα εμένα

άλλη έγνοια με εγκλωβίζει- θέλω να ράψω

το νυφικό φόρεμα μιας ιδέας που είναι

επί των πάντων η νίκη.      Κι έτσι

όπως του άξιζε να ζει ο άνθρωπος

ο κάθε     εκεί

που αν τον δεις απέναντι απ’ το φως

λάμπουν τα σωθικά του όλα κι είναι

το πλάσμα το υπέροχο που θα καμάρωνε
ο κάθε δημιουργός..