Θλίβομαι που αυτό που θα αφήσω στα παιδιά θα είναι ένα προδομένο σαθρό όνειρο.

Έρχεται η κάθε μέρα και με ντύνει με τον μανδύα του θάρρους της.

Ξεκινώ  να την απομυθοποιώ κι όταν βραδιάζει

η σκέψη μου κυρτώνει από τον αυξημένο κόπο της.

Περνά ο καιρός για να με κάνει καλύτερο.

Κοιτάζω ανήσυχα το μέλλον και δεν ξέρω αν οι κοινωνίες θα πιστέψουν τους αυριανούς ρήτορες.

Πάντως όλα θα λυθούν μες την φωτιά των πολέμων.

Αναλώσιμος πάντα και μικρό κόστος για τον πλούτο

που χλευάζει άνθρωπε πάντα δεν ήσουν;

Κι οι ποιητές ήταν οι άτολμοι συνοδοιπόροι σου.

Κανείς δεν κατανόησε την προσφυγιά και πόσο αυτή ανδρώνει αγρίμια.

Θλίβομαι που αυτό που θα αφήσω στα παιδιά

θα είναι ένα προδομένο σαθρό όνειρο.

Θλίβομαι για την φωτεινή συμβολική μου.

Αυτός που θα την κατανοήσει

θα μείνει άναυδος μπροστά στο πέλαο των επιθυμιών.

Ίσως δει την φιλοσοφία όπως ένα μαχαίρι που τεμαχίζει ένα ζουμερό πορτοκάλι.

Και όταν θα λείψω

οι λέξεις μου θα τυραννούν το πικρό αύριο..