ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ...

Τώρα πια δεν ψάχνω άλλο μες την νύχτα·

    οι νυχτερίδες ήπιανε όλο το αίμα των ονείρων μου.

        Βαφτίζω με το φεγγαρίσιο

           νερό το πιο μικρό πουλί

              που ακόμα

                 μου παραστέκεται

                     να φτιάχνω περιδέραια με λέξεις και άστρα!

Αυτό είν’ ένα ευαγγέλιο που δεν θα το διαβάσει ο καθένας

Ευαγγέλιο της καρδιάς και έτσι που ξεχάσαμε να αγαπάμε

     μόνο το κορμί βασιλεύει, μόνο ακούγεται

         η ίδια μουσική της μιας ημέρας που μετά

            θα αγνοήσουν όλοι οι αιώνες.

Τώρα να τα λυπηθείτε όλα:        και τους χρόνους

που θα ξοδέψουμε να κοιταχτούμε

καχύποπτοι για μία αθωότητα που δεν αποδεικνύεται..    

Και την μέρα

που θα φύγει με ήχο σκαιό, να πέσει

μες την βαριά νύχτα του δύσκολου Έσπερου!

Μου περίσσεψαν τα σύμβολα και μ’ αυτά πάλι έρχομαι και πάλι κάνω

θεούς ειδωλολατρικούς.  

Όπως ποτέ μου να μην έβαλα μυαλό, να μην

   απαρνήθηκα εκείνο που από θυσία

      στον ήλιο μέσα είναι ανάγνωση ευσέβειας

         επάνω στον αρχαίο  βωμό.

            Σιτίζομαι με λίθους, τρώω

               του αυγού το τσόφλι-           

                  Όπως ο παλιός μου καπετάνιος

                     που ασκητική  με γέμισε.

Αυτό δεν είναι η πνοή του ήλιου, είναι η σιωπή

των θυμάτων

που ομονοούν να πάνε αγνότερα μες την θυσία-

Σαν εθελούσια να του παραδίδεις σάρκα

κάθε θεού!

Και η νοητή αλήθεια που περιέχει ψυχές, όλο ψυχές και ένα αεράκι

που βασανίζει την απόφαση…

Τινάζει τώρα της φθοράς ετούτο το πασπάλισμα της τύρφης

που σου δηλώνει την οξείδωση κοντά!

       Δεν ξέρω αν δικαιούμαι τόση αποκάλυψη! Βλέπω

          νοήματα κρυφά, ουσίες

             της ψυχής που αποκρυπτογραφεί του βίου

                 της μουσικής την ξαφνική κορώνα.

                  Σε έκπληξη γυρίζουν όλα, σε γνώση

               προσευχής. Χάνεσαι

            μέσα στον λαβύρινθο της σιωπής σου-

          Αέρινος κι υποταγμένος πρίγκιπας. Φυλάς

        του Άδη τα παλιά λημέρια·

    μαθαίνεις  απ’ τον θάνατο.

               Τι μου στοιχίζει σε ανάσα αυτό το να υπάρχω

                         με όνειρα ανεκπλήρωτα; Δίνω

              καρδιά να επιβιώνω μέσα στις αγρύπνιες μου…

                    Περπατώ μέσα τους και ξέρω ότι είναι

                         ρυθμός της αγωνίας δύσκολος.

Εκεί όπου τελούνται οι μεγάλες σιωπές

    είναι ο πραγματικός Οίκος της νύχτας

        που σαλεύει με τα πολυάριθμα άστρα του, χωρίς

            ήχο  ευλαβικού προσκυνητή       

                που ψάχνεται συνέχεια

                    για τα μέσα του βάθη!

                 Όμως τα σπίτια είναι εδώ και συλλαβίζουν

             περισσότερο τον άνεμο απ’ το φεγγάρι.

          Πολλά σπίτια, πολλοί άνθρωποι, με καθρέφτες

        που δεν μας γνωρίζουν που και πάλι μιλάμε

     ακαταλαβίστικα μέσα στην μοναξιά!

                                                                            13.5.2008