ΙΩΝΙΑ…

Βυθισμένη σχεδόν σ’ έναν μύθο, Ιωνία,

αρχαίων καταβολών δυνατό και ωραίο συμπέρασμα

Κουβαλώ την αναζήτηση των ανήσυχων ουρανών σου

στο αίμα μου

Κι ας μου απειθούν οι εποχές

                                                     Κατά βάθος είσαι

Το βάθος μου, το ειλικρινές αντίτιμο να εξαργυρώσω

τον θάνατο, να σπουδάσω διδακτικά την μοναξιά.

                                                             Τέτοια που σε έπλασα μες το μυαλό μου κι από φωτιά σε φωτιά

Να μην στέκομαι πουθενά πιο ευχαριστημένος

Που όλες οι μέρες είμαι μικρός μα μου ανήκουνε..

Ιωνία που ζεις γιατί οι σπόροι σου υπάρχουν

Ιδεατοί γεννήτορες μέσα στο αίμα εκλεκτών λίγων..