Ακούγεται εκείνο το σκοτεινό πιάνο των φόβων μου
Κάπου μακριά μέσα στην νύχτα- λες σαν προσευχή
Λίγο πριν απ’ το τέλειο έγκλημα.
Το φεγγάρι κόβει σαν λεπίδα την σκέψη μιας παρορμητικής νυχτερίδας.
Κυπαρισσένιες ξιφολόγχες και ο τσουχτερός άνεμος
κινεί το παρόν κατά τον δύσκολο βοριά.
Τα δευτερόλεπτα σκηνοθετούν για να είναι ανένταχτες οι ώρες
Στου χρόνου τα κατάστιχα.
Ένα δύο τρία μισοκοιμισμένα πουλιά-
Παράγουν όνειρα και συλλήβδην μακαριστή αθωότητα.
Οι φίλοι όλοι μου θα με ξεχάσουν..
Θα ζήσω οχυρωμένος στα λαγούμια της νύχτας, θα χαθώ
Στα κρύα κακοτονισμένα πελάγη της.
Φτωχός των φτωχών και μην έχοντας έλλειψη από καμία θρησκεία..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου