Κατά βάθος είμαι πλούσιος τελικά.

Από τον δρόμο πάνω απ' την θάλασσα

φτάνω στον καθαρό ουρανό.

Τα μαγαζιά είναι γιορτινά φωτισμένα

και πωλούν μια ευανάγνωστη χαρά.

Εσύ χουχουλιάζεις ταμπουρωμένη στο χνουδάτο κασκόλ σου.

Είσαι μάλλινα γαντάκια κι ένα παλιομοδίτικο παλτό.

Τα πόδια σου, α εκείνα τα πόδια σου!

Τρώνε όλα μα όλα τα θαυμαστικά μου

και περπατούν πάνω στου πεζοδρομίου τις πλάκες

όπου ακούγονται τα ζωηρά τακουνάκια τους.

Ό,τι λείπει απ' την καρδιά μου είναι αποταμιευμένο μέσα σε σένα.

Κατά βάθος είμαι πλούσιος τελικά.

Ο αέρας είναι ένα κρύο ατσάλινο μαχαίρι

που κόβει φέτες τις ώρες που μπροστά μου περνούν..

                                                                  Βόλος… 13.12.2010