Τόσο σκοτείνιασε η επιθυμία μου
που αυτό που έχω δεν ξέρω
αν με καιρό πάλι θ' ανθίσει..
Πιο βουβός πλέον ο λόγος μου, πιο αυτοκίνητα συγκρατημένος.
Κοιτώ που σκαιά τονίζονται όλα.
Πού πήγαν οι χαρές μου εμένα;
Τα ομιλούντα φυτά, τα γελώντας μου δέντρα..
Κι αυτό το κλειδί
Που ξεκλειδώνω τον πεισματικό ορίζοντα
Πού μου έπεσε;- και τώρα μπορώ να το βρω;
Πέπλο σκοτεινό της κατάθλιψης, δίχτυ
Παραφορτωμένο μαυρίλα
Πού είναι τα χρώματά μου που σπούδαζα;
Θ' ανεβώ σ' ένα βάθρο του νου κι από κει θα κραυγάσω
Πως η μέρα όπως την ήθελα
Εγώ πάλι θα έρθει
και θα διαρκεί
ποιητικά χρωματισμένη..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου