Αρκώ για να υπάρχει ο θεός

Αρκώ για να υπάρχει ο θεός

Κι αρκούμαι και στο βάλσαμο να μου παρασταθεί κι εκείνος.

Είναι μια σχέση αμφίδρομη:

Υπάρχει για να υπάρχω.

Και κατά βάθος είναι μια παγίδα αιώνια.

Δίνω όσα εντόκως θα μου επιστραφούν

Και αγωνιώ προσεύχομαι μην τύχει και όλα τα χάσω

Από τον δικαστή που ο ίδιος κάποτε έπλασα.

Το χειρότερο με την σκέψη μου

Είναι ότι με εγκλωβίζει σ' έναν κύκλο αέναης καρτερίας:

Να περιμένεις να φανούνε ελεητικές οι μέρες

Και προσοδοφόρες αγγίζοντας το ζωντανό σου παρόν

Αλλά εσύ στην απουσία των ελπίδων σου να υπογράφεις.

Έτσι που όταν γράφονται ποιήματα

Οι αιχμηρές τους απολήξεις να κεντούνε την καρδιά σου

Και να την κάνουνε πολύ μα την αλήθεια να πονεί

Και, πιο πολύ, απομακρυσμένη απ' όλα,

να θέλει να ησυχάσει.