έγινε η ποίηση γράμμα αφ’ εαυτού του ματαιόδοξο

Εξέχει η σιωπή απ’ την αλήθεια.     τα ρήματα αντιμάχονται και δίνουν υπόσταση στα κουρασμένα ουσιαστικά     όλα αστικά τα παιχνίδια της φθαρμένης οικονομίας      άντε πια     έγινε η ποίηση γράμμα αφ’ εαυτού του ματαιόδοξο     θέλω να πω     μ’ αυτήν κανένας πια δεν φτάνει σε ασφαλή συμπεράσματα    γράφουμε οι αλλοπαρμένοι αλλά ίζημα μιας θλίψης μένει    μες τα τετράδια     αναρριχώμαι πάντα στο βουνό μιας αλήθειας     πού θα καταλήξουμε οι φτωχοί;    αιτήσεις επί αιτήσεων και στο πρωτόκολλο οι ανάγκες μας σαν ανυπόγραφα κατά-τιθέμενες      αν αφήσω τον εαυτό μου να τα πει όπως θέλει     θα πάρω ατίθαση χειροβομβίδα      να που σε φτάνει η απόγνωση      άθλιοι των αθλίων και να δεις που παίζονται ερήμην της δικής μας θέλησης ετούτα τα μονόπρακτα      φορώ τις ωτοασπίδες μου, δεν θέλω       να ακούω την κατεστραμμένη φωνή τους       είμαι αγρίμι που μια μέρα θα εκδηλωθεί    τσακίζοντας την παρακμή τους με τους φοβερούς οστεοθλάστες μου..