Τώρα ζητώ εκείνα που να σκέφτομαι κάνουν

Ξημερώνει πρωί κι εγώ θα λείπω από τα γεγονότα
του κόσμου, θα έχω χαθεί
που με παρασέρνει ο νους μου να είμαι.

Τόσο στο απόκρυφο δούλεψα που πια δεν φοβάμαι
μην είναι δύσκολες οι μετέπειτα μέρες μου, μην αρχίζουν
να πληγώνουν εμένα όπως, θέλω εσένα.

Φορώ τα γυαλιά μου: κοιτώ
εκείνα τα ψιλά ύποπτα γραμματάκια που ο κόσμος δεν θέλει
με μιας να φανούν
από το δύσκολο συμβόλαιό του.

Όχι άλλα ποιήματα με λουλουδένια ανάσα, αρωματικά πρωινά
που γελά αισιόδοξα ο ήλιος.

Τώρα ζητώ εκείνα που να σκέφτομαι κάνουν, να κρέμομαι
σχεδόν, σαν από αγχόνη, μέσα
στου εαυτού μου το ικρίωμα.

Και δεν μπορώ να βρω από το δηλωθέν εισόδημά μου ούτε μια δραχμή
που ν’ αγοράζει όνειρο.

Η ηθική μου είναι μάλλον μια αλλόκοτη
λυσσασμένη γριά που κάνει προσευχές για να τον θεό κοροϊδέψει
ελπίζοντας σε βολικό παράδεισο.

Αν έχω ποδοπατηθεί από τον όχλο και δεν μου ‘μεινε
ούτ’ ένα κοκαλάκι πια σωστό
θα φανεί τώρα που προσπαθώ να μπουσουλάω
στα δάπεδα της ιστορίας.

Ούτε ποιητής ούτε των οραμάτων μου ο ερμηνευτής.