το ποίημα που παντού γύρω σαν μουσική κορυφώνεται!

Τώρα που οι αναμνήσεις αξίζουν ένα τίποτα των επιδιώξεων
σβήνοντας η κάθε μέρα, ένας καημός μένει..

Ανήσυχα τα ζώα, που τα συμπεριέλαβε το απόγεμα, πάνε
μέσα στον βυθισμένο χρόνο. Φυτά
γέρνουν προς την υπομονετική γη. Στοχάζονται
φαιά
ή κόκκινα
ή
πολύχρωμα - όταν θα έρθει πάλι ο ήλιος
να πει για να σου πω και να μου πεις.

Επιρροές του δειλινού πάνω στην ομιλία των κρίνων·
κρυστάλλινη μία σιωπή απλώνεται· ένας
λόγος από μετάξι που τόσο μα τόσο
απαλά ξεδιπλώνεται πάνω
στο όλον που το ελάχιστο που συναντάς και περιέχει.

Και όπως εκεί που περπατάς θα συναντήσεις περιφρονημένο
τ’ ανθάκι της μολόχας, εκεί
στον κήπο με τους γηραιούς ευκάλυπτους, κοντά
στην μεσημεριανή ορθοδοξία

είναι με φως μπλεγμένος ο άνεμος, θα ‘ρθεις
προς την μεριά του

ποτισμένος την εαυτού νοσταλγία

και το ποίημα που παντού γύρω σαν μουσική κορυφώνεται!