Ο υπερσυντέλικος βασιλέας…

 

Το φαΐ της πραγματικότητας είναι η πραγματικότητα· αυγάζει

Καταπίνοντας φεγγάρια ο ουρανός

Χρησμοδοτούν οι γέροντες μάντεις στον πηχτόν μέσα αέρα

Της ερημιάς· και οι οιωνοσκόποι

Ακούν του αετού το πέταγμα και εκστασιάζονται· μην βρεθείς

Νύχτα βαθιά πίσω από τόσα σύμβολα· άκου

Μόνο το άστρο που, σαν βολίδα σχίζει τον καθαρό ουρανό, και

Πήγαινε πλάγιασε· σαν ξημερώσει ο έρωτας θα είναι για πάντα αλλιώς.

Στα γεγονότα η σημασία των γεγονότων έπεται· θέλω να πω

Ζούμε μες την κατάληξη των πάντων. Ιερό

Είναι μόνο το φως που εξαγνίζει

Το πρωί τα κουρασμένα μάτια σου και βλέπεις

Αλλιώτικα την ευτυχία, είσαι

ο απομακρυσμένος βραχμάνος που σε κανέναν δεν έχει πια να διδάξει

Τίποτα· και τον πλησιάζουν ψιθυρίζοντας οι μανιασμένοι ανέμοι. Ο

Υπερσυντέλικος βασιλέας του νου

Ο νυν απώλεσα και την ζωή μου την ίδια…