Άτσαλος καιρός, αποπνέει ανατριχίλες των λέξεων·
Ανάσκελα σωριάζεται το ερπετό του χειμώνα·
Ο κρύος αέρας σαβανώνει φυτά, τα ρημάζει·
Είναι δυστυχισμένα τα πουλιά, ραμφίζουν την οικειότητα με βουλιμία,
Θέλουν να μείνουν μες την ορφανή παραδοχή
Ότι ο κόσμος αντέχει και πουθενά δεν πεθαίνει.
Διανύω την διαλεκτική της λιακάδας, είμαι περιπατητής
Των ψευδαισθήσεων·
Δικαιώματα αναπνοής έχουν οι φιλίες που κρατώ- μα όλο λιγοστεύουν·
Αποκτούν πολλά κουμπιά οι άνθρωποι, πού να τους ξεκουμπώσεις!
Στο μυαλό μου ένας ήχος μελαγχολίας ροχαλίζει πάνω στις σοβαρές σελίδες που λογάριασα·
Με φτάνει το άρωμα σου που ζητά να μου κατοχυρώσει τον έρωτα και ζω με ηθική που κουβαλά φορτία που δεν συμμαζεύονται·
Βόσκω στην άβυσσο που αποστράφηκα!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου