Μεταστοιχείωση…

Ρούχα έξω από τα ανοιχτά παράθυρα, ρούχα απλωμένα στις ταράτσες

Και πέρα ένδοξη η θάλασσα· σου μιλά με μυθικές εκμυστηρεύσεις και σε ακούει

Που είσαι ένα αερικό χιλιόδοξο και στεφανωμένο

Από την άλω του φεγγαριού. Τα κύματα σε γεύονται όπως ένα αρχαίο διθύραμβο και νάσου

Το σώμα που είσαι αλλάζει

Και γίνεται μια αναδυόμενη παρουσία

Ιέρειας που την νοτίζει η ακτογραμμή της ενδοχώρας.

Μένω εκεί: τα νεύματά σου φτάνουνε σε μένα

Και σχηματίζω από την αρμύρα ένα αρχέγονο αεράκι

Που ποίημα μεταστοιχειώνεται και λάμπει

Σαν πέφτει ο ήλιος πέρα στα βαθιά και μούσες

Γίνονται οι κολώνες του βουνού

Αφήνοντας αθάνατη την εμορφιά σου!