Νύκτιο δράμα…

Μια μέρα γαλανή όπως η σκέψη σου τώρα που μέστωσαν εντός σου λόγια της συγχώρεσης·

και το αειφόρο

αεράκι που σκουντά τις φιστικιές και παίζει με τις ηλιαχτίδες πλέκοντας τα ολόχρυσα περιεχόμενά τους! Τώρα μαδήσανε οι πικροδάφνες στον βοριά και θύμωσαν οι λεμονιές σου

Δίφορες στον κακό καιρό της νύχτας·

Κάπου ανηφόριζε ο παπάς κι από το καλυμμαύχι του οι αντιρρήσεις ξεπηδούσαν·

Όλα ένα σκοτεινό δωμάτιο του ουρανού· και κόπιαζα να το αποκρυπτογραφήσω·

καπνός από τα τζάκια ανέβαινε ψηλά και μύριζε αιθάλη η ατμόσφαιρα· πουθενά

δεν σε κόντευα- κόντευα ίσως να χαθώ· κι ο έρωτας παρασυρμένο καλυβάκι

Από της παγωνιάς την μανία, ζούσε ταλαίπωρα και ευτυχούσε μη!

Νάτο που μες το Ποίημα ζούσαν πλάσματα ακούραστα δαιμονικά· και μία ευωχία μυθική άφηνε την Αντίφαση δικαιωμένη·

παρατημένα κάπου εκεί τα σύνεργα της θλίψης

Παράμερα, και ο θεός που την Απλότητα εργάζεται

Δέχεται τις κατεργαριές μας με ένα μειδίαμα

Και με μελάνι γράφει άστρα και τριαντάφυλλα στον ουρανό!