Δολερό πρωινό,
κρύβει τις εκμαυλιστικές προθέσεις του,
προσθέτει κάτι στον χειμώνα·
Συλλαβίζω τον ουρανό, πλέον πολύ καλά τονε ξέρω,
αναγνώθω την κάθε χαρά και την λύπη του·
Πεινώ για παρομοιώσεις και ταξιδεύω
στον κόσμο των παραμυθιών·
Φτάνω στην γη ζώντας στα απώτατά της διαστήματα·
Ο αέρας περιχύνεται πάνω στα άδεια κλωνιά, σκυθρωπό
και θλιμμένο το κάθε γαλάζιο
Ακουμπά την θερμοκρασία με ένα παγωμένο χέρι ενός ρομαντικού γίγαντα
Που για όλα λυπάται!
Φθίνει ο κομπορρήμων Δεκέμβριος
Ζώντας τσαλακωμένος στο Μοναστηράκι μας και βανδαλίζει
Τις λιακάδες που είχα.
Μιλώ· παράλληλα ένας φύλακας άγγελος ζητά να μην διαβώ προς την απώλεια· σχηματίζω
Πάνω στο τζάμι θολωμένο απ’ το χνώτο μου, τον σεβασμό στον έρωτα:
μια καθαρή καρδούλα που την αγαπούν οι ερωτευμένοι και που ποτέ δεν πρόδωσα κι εγώ
29/12/2021
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου