Πορτραίτο…

Για να κολάζω την μοναξιά κρατώ

μια αναπνοή τριαντάφυλλου να μου μιλά και να λιώνω·

Κόβω

τον ύπνο στην μέση, διασκεδάζω

τις σιωπές, απλώνομαι

σαν στο στυπόχαρτο η μελάνη, είμαι

αψύς

Και χώνω την μουσούδα μου

εκεί που δεν με σπέρνουν, είμαι

σαρωτικός

Και ερωτεύομαι συνέχεια, ζω

την μεταλλική ειδή των πραγμάτων, αψηφώ

Την κάθε πραγματικότητα, καταπίνω την λάμψη

με βουλιμία, σκαρφαλώνω

σε λεξιλόγια υψηλά, με φρόνημα

Αδάκρυτου αετού, που πετά

Πάνω απ’ την αιωνιότητα, αφήνοντας

Να αλαφροζυγιάζεται σε μια λίμνη

γαλανή του αιθέρα.