Ένα τρύπιο απόγευμα και πενταροδεκάρες πέφτουν μες το άδειο μεροκάματό μου·
Μπλοκάρουν οι ευχαριστήσεις, είναι καθέτου απογειώσεως ο βίος, είναι
Σκόνη καπνός.
Στα μισά μιας απόστασης ζωής και θανάτου η αποταμίευση είναι φρούδα μονάδα και δεν αντιστέκονται πουθενά οι πληθωρικοί αριθμοί.
Η φτώχεια σβήνεται με όνειρο και το όνειρο ξεθυμαίνει μες σε ύπνο συνταραγμένο.
Ακολουθώ την πεποίθησή
Μου: ο βιοπορισμός δυσκολεύει τα πάντα· ένα βαρύ
Κλίμα υποταγής και κάτι πάνε να σκαρώσουνε οι οικουμενικοί φονιάδες· βλέπω
Πόση σκλαβιά θέλουν να σπείρουνε και πόσες
Αλυσίδες θα φορά στο μέλλον ο δυστυχής ο φοβισμένος γύρω μου ο άνθρωπος…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου