Νιώθω τα πάθη της ανθρωπότητας

Την σκιά μου χειροκροτά ένα σμήνος πουλιών·
Αδέκαστο πρωινό, πλάστιγγα αποσαρθρωμένη-
Μετεωρίζομαι δίχως βάρος στην δίνη του ορίζοντα·
Κατοίκησαν οι γλάροι τα όνειρά μου-

Βαρύτητα μηδενισμένη
Σύννεφα λυρικά ματώνουν πάνω στην γραμμή των ατσάλινων βουνών
Ο θεός αργεί κάτω απ’ την κληματαριά των ονείρων
Καπνίζει
Παρατηρεί το καλοκαίρι που ακμάζει και καπνίζει-

Νιώθω τα πάθη της ανθρωπότητας
Στοχαστικός ανέκαθεν
Και μένω σιωπηλός μπροστά στο μνήμα της αυταπάτης
Όπου ανέθεκεν λίγα λουλούδια ο πιο καθιερωμένος μου εαυτός..